Isoleercel

Schaamte, onbegrip en angst voor de reacties van mensen zorgen ervoor dat we hier niet over praten en laat nu net datgene zijn wat de dwang wil. Dwang isoleert en zo lang we onszelf alleen zetten, zal dwang altijd winnen. Het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Door onszelf te isoleren, voelen we ons beter, grotendeels afgeschermd van onze vreemde impulsen en gedachten. Het helpt ons. Langs de andere kant is dat net hetgene wat dwang wil en raken we meer en meer vervreemd van de wereld rondom ons.

We vermijden. Het liefst zijn we alleen want we zijn bang. We zijn bang dat we iets gedaan hebben of iets worden of zijn wat we niet (willen) zijn. We vermijden publieke plaatsen uit angst dat we misschien iemand ongewild zouden aanraken. We vermijden de keuken uit angst dat we een mes zouden nemen en iemand zouden doodsteken. We komen niet meer op straat uit angst dat we iemand onder een auto zouden duwen. We vermijden mensen uit angst dat ze ons besmetten met een ziekte. We vermijden etentjes of bepaald voedsel uit angst dat we zouden moeten overgeven.

We controleren de klok rond. We keren terug naar plaatsen waar we geweest zijn om zeker te zijn dat we niemand hebben dood gereden. We controleren ons lichaam om zeker te zijn dat we niet opgewonden raken van iemand van hetzelfde geslacht, van kinderen of van dieren. We gaan keer op keer terug naar iemand kijken om zeker te zijn dat we hem/haar niets hebben aangedaan. Misschien hebben we iemand vermoord zonder dat we het zelf wisten?