Herintegratie

Onze controlemiddeltjes zijn wanhoopspogingen om uit deze gedwangenis te ontsnappen.

De ene keert terug naar plaatsen om te kijken of hij niemand heeft aangereden. De andere loopt keer op keer over en weer naar de slaapkamer om te kijken of ze haar dochter of man niet heeft vermoord. Nog iemand anders controleert een ganse dag zijn of haar lichaam om te kijken of er geen opwinding is voor iemand van hetzelfde geslacht, kinderen of dieren ... Duizenden keren hebben we al geprobeerd om op deze manier aan de dwang te ontsnappen, om onszelf gerust te stellen. Maar dat lukt niet. Dwang weet ons elke keer opnieuw terug te vatten.

Dus moeten we het anders aanpakken om hier uit te geraken en dat kunnen wij niet alleen. Maar laat dat nu net het probleem zijn. De stap om hulp te zoeken en hierover te praten is zo groot omdat het zo moeilijk is om aan een "normaal denkend mens" uit te leggen wat er gaande is. Stel je gewoon even voor. Ons Tamara gaat naar een familiefeestje. De familie vraagt: "Hoe gaat het Tamara?" Prima, ik ben alleen bang dat ik de kinderen van mijn zus zou verkrachten, maar voor de rest gaat alles prima. Of Anke die aan haar man moet uitleggen dat ze vreemde impulsen heeft waardoor enigszins de mogelijkheid zou bestaan dat ze haar dochtertje met opzet van de trap zou duwen. Of Nele, 29 jaar, vrijgezel. Gaat op date, ontmoet een leuke jongen en het klikt heel goed. Maar ze zou wel moeten uitleggen dat ze twee uur geleden nog de neiging had om aan het geslachtsdeel van de hond van de buren te likken. Echt wel een topper als openingszin voor een date. Hoe gaat het? Goed, alleen had ik daarnet enkel nog wat seksuele impulsen bij een aantal dieren die ik gepasseerd ben. Maar voor de rest, topdag gehad. Hoe leg je zoiets uit? Stel dat je dit zou horen van iemand die jou dierbaar is? Hoe zou jij reageren?

Toch is erover praten en de gepaste therapie vinden de beste methode. Cognitieve gedragstherapie waarbij sterke gedachten verstevigd worden en we letterlijk worden blootgesteld aan onze angst is de beste therapie.

Een grote inschattingsfout die immers vaak gemaakt wordt, is dat dwang even makkelijk verdwijnt als het begonnen is. Vermits dwang plots begonnen is, moet het toch ook plots kunnen weg gaan. Maar zo werkt het niet. Er bestaat geen wondermiddel om dwang te doen verdwijnen. Dit gebeurt langzaam, met veel vallen en opstaan. Met therapie en heel veel wilskracht.